I.a. [Sanscr. svad-, to taste, please; Gr. ἁδ-, ἁνδάνω, to please; Lat. suavis, suadela, etc.; Germ. süsz; Engl. sweet], to advise, recommend, exhort, urge, persuade (freq. and class.; cf.: hortor, moneo).
I. In gen., constr. absol., with dat. of pers., and with acc. rei, an obj.-clause, ut or ne, or the simple subj.; rarely with acc. pers.
(α).
Absol.: “non jubeo, sed, si me consulis, suadeo,” Cic. Cat. 1, 5, 13: “instare, Suadere, orare,” Ter. And. 4, 1, 37; Plaut. Rud. 3, 6, 37: “recte suadere,” Ter. Heaut. 5, 2, 43: “pulchre,” id. Phorm. 3, 3, 9: “itane suades?” id. Eun. 1, 1, 31: “ita faciam, ut suades,” Cic. Att. 11, 16, 1: “male suadendo lacerant homines,” Plaut. Curc. 4, 2, 22: “bene suadere,” Cic. Lael. 13, 44.—
(β).
With dat. pers.: “an C. Trebonio persuasi? cui ne suadere quidem ausus essem,” Cic. Phil. 2, 11, 27: “alicui sapientius suadere,” id. Fam. 2, 7, 1.—
(γ).
With acc. rei: “modo quod suasit, dissuadet,” Plaut. Cist. 2, 1, 10: “pacem,” Cic. Fam. 7, 3, 2: “digito silentia,” Ov. M. 9, 692: “longe diversa,” Vell. 2, 52, 2: “asperiora,” Suet. Caes. 14: “quietem et concordiam,” id. Oth. 8.—So with dat. pers.: “quod tibi suadeam, suadeam meo patri,” Plaut. Capt. 2, 1, 40: “multa multis saepe suasit perperam,” id. ib. 2, 2, 78: “tu quod ipse tibi suaseris, idem mihi persuasum putato,” Cic. Att. 13, 38, 2: “quid mi igitur suades?” Hor. S. 1, 1, 101.— Pass.: “minus placet, magis quod suadetur: quod dissuadetur placet,” Plaut. Trin. 3, 2, 44.—
(δ).
With inf. or obj.-clause (mostly poet.): “vide ne facinus facias, cum mori suadeas,” Cic. Fin. 2, 29, 95: “nemo suaserit studiosis dicendi adulescentibus in gestu discendo elaborare,” id. de Or. 1, 59, 251: “Juturnam misero fateor succurrere fratri Suasi,” Verg. A. 12, 814; Aus. Idyll. 2, 53: “ne hoc quidem suaserim, uni se alicui proprie addicere,” Quint. 10, 2, 24: praesidibus onerandas tributo provincias suadentibus, Suet. Tib. 32.—With dat. pers.: “nisi mihi ab adulescentiā suasissem, nihil esse in vitā magnopere expetendum nisi laudem,” persuaded, convinced, Cic. Arch. 6, 14: “suadebant amici nullam esse rationem, etc.,” id. Caecin. 5, 15; Quint. 2, 5, 23.—Cf. pass.: “nec potest aliquid suaderi perdere,” Arn. 2, n. 26: “Megadorus a sorore suasus ducere uxorem,” Plaut. Aul. Arg. 1, v. 6.—(ε) With ut or ne: “interea, ut decumbamus, suadebo,” Plaut. As. 5, 2, 64; Cic. Att. 11, 16, 4: “suadebimus, ut laudem humanitatis potius concupiscat,” Quint. 5, 13, 6: “orat, ut suadeam Philolacheti, Ut istas remittat sibi,” Plaut. Most. 3, 2, 110; id. Ep. 3, 2, 19: “postea me, ut sibi essem legatus non solum suasit, verum etiam rogavit,” Cic. Prov. Cons. 17, 42; cf. in the foll. ζ: “qui suadet, ne praecipitetur editio,” Quint. Ep. ad Tryph. 1: “cum acerrime suasisset Lepido, ne se cum Antonio jungeret,” Vell. 2, 63, 2: “suadere Prisco, ne supra principem scanderet,” Tac. H. 4, 8 fin.—(ζ) With simple subj.: “proinde istud facias ipse, quod faciamus, nobis suades,” Plaut. As. 3, 3, 54: “suadeo cenemus,” Petr. 35 fin.: “se suadere, Pharnabazo id negotii daret,” Nep. Con. 4, 1.—(η) With acc. pers. (very rare): “ego neque te jubeo, neque veto neque suadeo,” Plaut. Bacch. 4, 9, 120: “uxorem ejus tacite suasi ac denique persuasi, secederet paululum,” App. M. 9, p. 228, 37; so, “aliquem,” Tert. Hab. Mul. 1; cf. also supra. ε, the pass. Cic. Prov. Cons. 17, 42.—Hence, part. pass.: “paucorum asseverationibus suasi,” Arn. 1, 64.—(θ) With de and abl.: “suasuri de pace,” Quint. 3, 8, 14.—
B. Transf., of things (mostly poet.), to urge, induce, impel: “autumno suadente,” Lucr. 1, 175: “fames,” Verg. A. 9, 340; 10, 724: “suadente pavore,” Sil. 7, 668; 12, 12: “ita suadentibus annis,” Plin. Ep. 3, 7, 6: “verba suadentia,” Stat. Th. 11, 435: “tantum religio potuit suadere malorum!” Lucr. 1, 101: “suadent cadentia sidera somnos,” Verg. A. 2, 9: cui nulla malum sententia suadet, Ut faceret facinus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 248 Vahl.): “me pietas matris potius commodum suadet sequi,” Ter. Hec. 3, 5, 31: “tua me virtus quemvis sufferre laborem Suadet,” Lucr. 1, 142; 1, 175: “saepe levi somnum suadebit inire susurro,” Verg. E. 1, 56. —
II. In partic., in publicists' lang.: suadere legem, rogationem, etc., to recommend, advocate, speak in favor of a proposed law or bill: “legem Voconiam magnā voce et bonis lateribus suasi,” Cic. Sen. 5, 14; so, “legem,” id. Brut. 23, 89; Liv. 45, 21 (opp. dissuadere): “rogationem,” Cic. Rep. 3, 18, 28; id. Off. 3, 30, 109; cf.: “in hac rogatione suadendā,” id. Mil. 18, 47: “suadere de pace, bello, etc.,” Quint. 3, 8, 14.—Absol.: “in suadendo et dissuadendo tria primum spectanda,” Quint. 3, 8, 15.—Hence, P. a. as subst.: suāsum , i, n., a persuasion, persuasive saying (late Lat.): “serpentis suasa loquentis accepi,” Tert. Gen. 103; cf. id. ad Uxor. 2, 1.—suādenter , adv., persuasively: “loqui in litibus,” Arn. 2, p. 71.